Koninginnerit

Gisterochtend stond de koninginnerit van deze tour du Garda op het programma. Beter gezegd ik had zin in een lekkere lange rit, wederom, richting de Monte Baldo. Om half acht vertrok ik uit Lazise en met mij waren er meer fietsers die deze dag aangegrepen hadden om een vroeg op pad te gaan. De klim die na 15 kilometer begint in Torri del Benaco is een erg mooie en ook dat zijn meer fietsers met mij eens. Op weg naar de voet van de beklimming lijkt er een ware (kop)groep van zo'n 20 man te ontstaan. Italianen, Nederlanders, Denen en een verdwaalde Duitser zitten er bij. De weg loopt op en af en iedereen hangt in het wiel van drie goed gesoigneerde Italianen. Zodra bij de stoplichten in Torri del Benaco rechtsaf gegaan wordt begint de beklimming en valt de groep volledig uiteen. Ieder voor zich naar boven en onderweg komen nog vele renners voorbij. Het lijkt alsof ze de oversteek maken vanuit het peloton naar de kop van de wedstrijd. Ik zit voor mijn gevoel in de door Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot fameus gemaakte "sjas patat", overal tussen maar nergens bijhorend. Tot San Zeno di Montagna gaat het door en blijven er renners voorbij komen. Ook haal ik zelf, tot mijn eigen verbazing, een paar renners in. Worden de benen beter???? In ieder geval heb ik er plezier in. Als dit dorpje gepasseerd is gaat er een zeer steile weg rechtsaf richting Prada. Bij het opdraaien van deze weg zit er een fietser op 50mtr die ik tergend langzaam nader. Gek genoeg geeft dat veel moraal en op eigen tempo trap ik verder en haal hem in. Na dit steile stuk vlakt de weg af en kan ik twee tandjes bijschakelen en het tempo iets verhogen. Deze relatief eenvoudige passage beslaat zo'n 4 kilometer en geeft voldoende tijd om wat te drinken, een dextro en een koekje naar binnen te werken. Als dit voorbij is begint misschien wel het lastigste stuk waarbij stukken van 14/15% zitten. Wanneer ik hier net aan begonnen ben zoeft een mij bekende renner naar beneden. Johan van Dijk, voormalig FTTC'er en bijna buurman in Zuiderburen knijpt hard in de remmen, draait om en rijdt een stukje mee terug omhoog. Hij kan praten, ik breng weinig uit. Na een kilometer "bijgekletst" (vooral eenzijdig) te hebben draait hij weer en vervolgt zijn afdaling. Voor mij volgt nog een restant van de klim die mijn pijn in de benen doet veroorzaken. Diverse keren schiet mij door het hoofd dat ik het leuk moet blijven vinden..... Na totaal tweeënhalf uur klimmen ben ik op de top. Zeker 100 en misschien wel 150 renners komen en gaan op deze hoogte. Hier gun ik mijzelf een colaatje, een gelletje en een dextro en zeker 20 minuten rust alvorens ik dezelfde weg in 1 UUR naar beneden vlieg. 74 kilometer, ongeveer 1200 hoogtemeters verder en volledig kapot moet ik de laatste driehonderd meter naar de camping weer klimmen, Grrrrrrrr...