Ter voorbereiding had ik in de achterliggende maanden
behoorlijk veel klimkilometers gemaakt en voor de zekerheid werd het bezoek aan
Frankrijk met een dag vervroegd. De bedoeling hiervan was om de Col d’Ornon en
L’Alpe d’Huez te gaan beklimmen. Nu wij toch eenmaal in deze omgeving zouden
verblijven wilden wij deze twee bergen graag aan ons palmares toevoegen.
Vooraf werd aangekondigd dat de Col d’Ornon een lekker
opwarmertje zou zijn voor de later op de dag te fietsen L’Alpe d’Huez. Nou u
kunt van mij aannemen dat een berg die een hoger stijgingspercentage dan 5% met
zich meebrengt voor mij geen opwarmertjes meer zijn. Gemiddeld
stijgingspercentage: 5.8 %, Afstand: 11.11 km, Hoogteverschil: 643 m. De
beklimming ging best ok maar er was toch een behoorlijke inspanning nodig om
boven te komen. Eenmaal boven gekomen wordt uiteraard het aanwezige bordje
gescoord en vlot begonnen aan de afdaling. In de afdaling zit ik altijd iets
gemakkelijker, mijn lichaamsgewicht maakt dat de snelheid die ik naar boven toe
te kort kom naar beneden toe ruimschoots gecompenseerd wordt en na een vlotte
afdaling rijden wij terug naar Le Bourg d’Oisons om bij te komen en koffie te
nuttigen. 
Na twee bakken koffie en een banaan beginnen wij rond
één uur die middag aan de beklimming van misschien wel de bekendste alpencol de
L’Alpe d’Huez. De boekjes, geleerden en websites benoemen veelal de eerste drie
zware kilometers. Daarna wordt het minder zwaar……. Ja, ammehoela het gaat van
net iets meer dan 10% naar zo’n 8% stijging. Lekker dan….. Die 8% is nog steeds
loodzwaar, zeker voor een antiklimmer. Maar ja, je bent op de L’Alpe d’Huez en
ja die moet je op je lijstje kunnen zetten …… grrrrrrrr. Na een kleine 10 km
klimmen van de in totaal 13 km is de pijp leeg. Helemaal kapot gooi ik nog een
gelletje naar binnen maar het is al te laat. Op het tandvlees en volgens mijn
twee collega’s als een zombie verder rijdend overleef ik de laatste 3
kilometers. Want ja, ik heb toch zeker niet 1200 km gereisd, vervolgens 10 km
geklommen om 3 km voor de top van de bekendste alpencol rechtsomkeert te
maken……….. Nee ik klim door als die zombie. Eenmaal boven staan mijn collega’s
inmiddels kou te kleumen vanwege de tijd die zij hebben moeten wachten en
vangen de afdaling aan. Ik trek een windstopper en regenjack aan tegen de kou
en maak ook vrij snel de beslissing om met de afdaling te beginnen. Ook hier
geldt weer dat wat ik naar boven te kort kom naar beneden wel wordt
gecompenseerd. Eenmaal beneden bij de start van de beklimming ontwaar ik mijn
collega’s Gerrit en Ytzen die daar op mij wachten om gezamenlijk naar ons hotel
Au bon accueil in Venosc te fietsen. Dit lukt echter niet meer, zodra ik stil
kom te staan verkrampt alles in mijn lichaam en ben ik niet meer in staat om te
fietsen. Het moet een raar gezicht geweest zijn voor mijn collega’s maar ik was
compleet kapot. Omdat verder fietsen er niet in zat voor mij hebben zij het
hotel gebeld om mij te komen ophalen. Het mooie was dat de medewerkers van het hotel een Snickers en een
fles cola mee hadden genomen en nadat ik hiervan had gegeten en gedronken was
ik weer aanspreekbaar. Op de terugreis heb ik een liter cola naar binnen gewerkt
en kwam er weer een beetje energie terug in het lichaam. Het lijkt op de alom
bekende hongerklop. Na terugkeer in het hotel een warme douche lijkt het ergste leed geleden en pakken wij de spullen in om richting Valmeinier te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten