It's Sonjatime

Jazeker het is weer Sonjatime in huize Procee aan De Welle. Mijn voornemen is om 11 kilo af te vallen voor het nieuwe fietsseizoen 2014. Daarna zal in de aanloop naar 2015 nog eens 5 kilo verloren moeten worden. Alles in het teken van de klasbaktrofee 2015. De eerste 4 kilo ben ik inmiddels kwijt met behulp van de Sonja Bakker methode.

Vanochtend sinds twee weken weer een lekkere training die volledig om verbranden ging. Na 52 kilometer en een gemiddelde van 26,7 weer thuis. Lekker rustig gefietst waarbij het eerste uur de bewolking overheerste en het tweede uur de zon en heerlijk bij kwam. Onderweg nog gesproken met klasbak Henk Bianchi all-inclusive die in voorbereiding is op de marathon en mij lopend vanuit Boksum tegemoet kwam. Na kort bijgepraat te hebben de weg vervolgd richting Franeker en daarna terug lekker voor de wind weer naar Leeuwarden.

Ride for the Roses

Op zondag 8 september 2013 vond de 16e editie van de Ride for the Roses in Nederland plaats. Dit bijzondere wielerevenement werd verreden in Ede met een cycletour van 100 kilometer en twee toertochten van 25 en 50 kilometer. De Ride for the Roses is een initiatief van Lance Armstrong, tourwinnaar en ex-kankerpatiënt. Het is dan ook een fietstocht in de strijd tegen kanker, met voor iedere deelnemer aan de finish een roos. De roos staat symbool voor een morgen voor iedereen. Meer dan 9000 fietsliefhebbers maakten gezamenlijk een vuist tegen kanker door geld in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding. Het resultaat van deze dag was € 951.824,--. Een prachtige dag met een fantastisch eindbedrag voor het KWF.


Alfa Accountants

Om half 5 's ochtends vertrok de bus van Alfa Accountants vanaf het cambuurplein in Leeuwarden richting Ede. Ytzen (mijn collega) en ik waren door Alfa uitgenodigd om deze dag mee te fietsen. De weersverwachting was dramatisch waardoor mijn zin niet zo goed was. Maar ja, ik heb toegezegd dus dan ben ik er bij. Nadat via Sneek en Joure, waar meerdere deelnemers werden opgepikt, de bus richting Ede ging werd een ontbijtpakket overhandigt en kon er bijgekletst worden met oude bekenden. Bij aankomst om half negen in Ede regende het pijpenstelen. Ik weet eigenlijk niet precies hoe pijpenstelen eruit zien maar het was nat, heel nat. Om tien uur werd door Frits Barend, u weet wel die van Barend en Van Dorp, het startschot gegeven. Vanuit een grote bloemenveilinghal waar wij moesten wachten tot de start konden wij vertrekken. Eenmaal buiten was het droog, gelukkig. Daarna hebben we een prachtige rit gereden die goed georganiseerd was en voerde door een mooie afwisselende omgeving. Doordat je in een grote groep de kilometers aflegt merk je niet dat het om 100km gaat. Uiteindelijk begon de zon zelfs nog te schijnen en kon het regenjack worden opgeborgen. Rond half twee waren we terug in Ede en kregen ook wij een rode roos uitgereikt. Nog even wat eten en drinken en genieten van het feest om vervolgens rond half vier te vertrekken. Op de terugweg werd ons nog een diner aangeboden bij Van der Valk in Wolvega en uiteindelijk waren wij om kwart over negen 's avonds terug op het cambuurplein.

Col du Galibier - Climbing for Life 2013

Zaterdag 31 augustus, Climbing for Life 2013 stond al maanden in de agenda. Het is dan eindelijk zo ver.......ik heb er echt zin in...... Wedstrijdstress..... Tja, 42 jaar en dan nog zenuwachtig..... Vroeg wakker, twee keer naar het toilet en moeilijk het ontbijt naar binnen krijgen, tjonge wat een start van de dag. Stilletjes naar de start in Valloire, een groepsfoto met ScanSource en over de tijdmat. De zenuwen zijn direct weg na de start en vervolgens gaan de 18 km omhoog best lekker. De hele rit kan ik hieronder nog gaan beschrijven maar foto's zeggen meer dan duizend woorden. 

Col du Mollard

Na aankomst in Valmeinier ontmoeten wij de andere medestrijders van de ScanSource groep waarmee wij gezamenlijk de komende dagen zullen doorbrengen. Er is een afspraak gemaakt om te gaan eten en hier worden de verhalen van de dag gedeeld. De volgende ochtend is het de bedoeling dat er een trainingsrit gemaakt gaat worden. Er kan uit drie varianten gekozen worden, wij kiezen de eenvoudigste. Waarom…. Nou omdat het moraal de vorige dag een beste knauw gehad heeft en wij niet al ons kruid willen verschieten voor de beklimming van de Galibier. Wij beginnen aan de beklimming van de col du Mollard. Een prettige klim, niet te zwaar en niet te lang. Eenmaal boven ontstaat een gevoel van verdeeldheid. Het gaat lekker dus kunnen we ook verder, het is verstandiger om terug te keren. Uiteindelijk het laatste gekozen. Bij terugkomst in het appartement lekker rustig aan gedaan om vervolgens ’s avonds het feest in Valloire op te zoeken, de Pastaparty. Na een blik in de voederbakken lijkt het een ieder verstandig om geen gebruik te maken van de aangeboden spaghetti maar te kiezen voor een restaurant met een breder aanbod aan voedsel. Rond elf uur wordt teruggekeerd naar Valmeinier.

Vive la France met hongerklop

Afgelopen woensdag 28 augustus ben ik met mijn twee collega’s Gerrit en Ytzen op pad gegaan om voor het tweede jaar op rij deel te nemen aan Climbing for Life. Een evenement dat georganiseerd wordt voor het goede doel waarbij het de bedoeling is om de legendarische alpencol ‘De Galibier’ te beklimmen.

Ter voorbereiding had ik in de achterliggende maanden behoorlijk veel klimkilometers gemaakt en voor de zekerheid werd het bezoek aan Frankrijk met een dag vervroegd. De bedoeling hiervan was om de Col d’Ornon en L’Alpe d’Huez te gaan beklimmen. Nu wij toch eenmaal in deze omgeving zouden verblijven wilden wij deze twee bergen graag aan ons palmares toevoegen.

Vooraf werd aangekondigd dat de Col d’Ornon een lekker opwarmertje zou zijn voor de later op de dag te fietsen L’Alpe d’Huez. Nou u kunt van mij aannemen dat een berg die een hoger stijgingspercentage dan 5% met zich meebrengt voor mij geen opwarmertjes meer zijn. Gemiddeld stijgingspercentage: 5.8 %, Afstand: 11.11 km, Hoogteverschil: 643 m. De beklimming ging best ok maar er was toch een behoorlijke inspanning nodig om boven te komen. Eenmaal boven gekomen wordt uiteraard het aanwezige bordje gescoord en vlot begonnen aan de afdaling. In de afdaling zit ik altijd iets gemakkelijker, mijn lichaamsgewicht maakt dat de snelheid die ik naar boven toe te kort kom naar beneden toe ruimschoots gecompenseerd wordt en na een vlotte afdaling rijden wij terug naar Le Bourg d’Oisons om bij te komen en koffie te nuttigen.

Na twee bakken koffie en een banaan beginnen wij rond één uur die middag aan de beklimming van misschien wel de bekendste alpencol de L’Alpe d’Huez. De boekjes, geleerden en websites benoemen veelal de eerste drie zware kilometers. Daarna wordt het minder zwaar……. Ja, ammehoela het gaat van net iets meer dan 10% naar zo’n 8% stijging. Lekker dan….. Die 8% is nog steeds loodzwaar, zeker voor een antiklimmer. Maar ja, je bent op de L’Alpe d’Huez en ja die moet je op je lijstje kunnen zetten …… grrrrrrrr. Na een kleine 10 km klimmen van de in totaal 13 km is de pijp leeg. Helemaal kapot gooi ik nog een gelletje naar binnen maar het is al te laat. Op het tandvlees en volgens mijn twee collega’s als een zombie verder rijdend overleef ik de laatste 3 kilometers. Want ja, ik heb toch zeker niet 1200 km gereisd, vervolgens 10 km geklommen om 3 km voor de top van de bekendste alpencol rechtsomkeert te maken……….. Nee ik klim door als die zombie. Eenmaal boven staan mijn collega’s inmiddels kou te kleumen vanwege de tijd die zij hebben moeten wachten en vangen de afdaling aan. Ik trek een windstopper en regenjack aan tegen de kou en maak ook vrij snel de beslissing om met de afdaling te beginnen. Ook hier geldt weer dat wat ik naar boven te kort kom naar beneden wel wordt gecompenseerd. Eenmaal beneden bij de start van de beklimming ontwaar ik mijn collega’s Gerrit en Ytzen die daar op mij wachten om gezamenlijk naar ons hotel Au bon accueil in Venosc te fietsen. Dit lukt echter niet meer, zodra ik stil kom te staan verkrampt alles in mijn lichaam en ben ik niet meer in staat om te fietsen. Het moet een raar gezicht geweest zijn voor mijn collega’s maar ik was compleet kapot. Omdat verder fietsen er niet in zat voor mij hebben zij het hotel gebeld om mij te komen ophalen. Het mooie was dat de medewerkers van het hotel een Snickers en een fles cola mee hadden genomen en nadat ik hiervan had gegeten en gedronken was ik weer aanspreekbaar. Op de terugreis heb ik een liter cola naar binnen gewerkt en kwam er weer een beetje energie terug in het lichaam. Het lijkt op de alom bekende hongerklop. Na terugkeer in het hotel een warme douche lijkt het ergste leed geleden en pakken wij de spullen in om richting Valmeinier te gaan.